Już po raz drugi uczniowie naszej szkoły wzięli udział w konkursie literackim zatytułowanym „Opowieści z wiejskiego podwórka” organizowanym przez Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”. Po raz drugi też odnieśli oni sukcesy!

Przypomnijmy, że w zeszłym roku komisja przyznała II miejsce Kamili Hasie oraz wyróżnienie Agacie Fitzke, w tegorocznej edycji konkursu wyróżnienie zdobyła uczennica kl. V Julia Liszka, autorka tekstu pt. „Jak to Matka Boska złego młynarza ukarała”. Julka pracowała nad tekstem pod opieką Pani Bożeny Kaczmarczyk.

Serdecznie gratuluję ogromnego sukcesu Julii Liszce. W konkursie organizowanym przez skansen chorzowski co roku bierze udział wielu uczestników z całej Polski, cieszy mnie, że praca Julii została zauważona i nagrodzona. Gratuluję również pozostałym uczestnikom konkursu wspaniałych tekstów, które stworzyliście. 

 

Bożena Kaczmarczyk

  

A oto tekst naszej młodej pisarki. Zachęcam do lektury!

 

Julia Liszka, kl. V

 

Jak to Matka Boska złego młynarza ukarała

 

Pewnego dnia uczniowie klasy V Szkoły Podstawowej w Rudnie wybrali się na wycieczkę do chorzowskiego skansenu. Dzieci miały zwiedzić m.in. zabytkowy młyn. Z nieukrywaną ciekawością czekały, aż w końcu pani przewodnik zaprowadzi je w to miejsce. Słyszały bowiem, że w młynie ponad 150 lat temu działy się dziwne rzeczy…

Nareszcie nadszedł moment wejścia do starego młyna. Dzieci otoczyły pracownicę skansenu ciasnym kołem i z otwartymi z ciekawości buziami czekały…

 

„Bajtle moje, podźcie sam bliży! Tyn młyn jest richtig stary, mo już prawie 200 lot. Piyrwy miyszkoł tukej stary młonorz ze swoją babą i bajtlami. Tyn młynorz to boł richtig zły chop. Rołs poszoł do kościoła i wynios z niygo świynty obrozek z Matką Boską. Tyn obrozek boł drogi. Młynorz skowoł go we młynie, coby go nikt niy znod. Zakopoł go kole beczki z mąką. Taki to łon boł pazerny. Od tygo czasu we młynie napoczły się dzioć dziwne rzeczy. Kożdy nocy coś klupało po łoknie. Potym roztomajte klamory: kible, szmaty a nawet cepy napoczły furgać.

 

Młynorz pokapowoł sie, że to jest kara bosko za to, że ukrod tyn świynty obrozek. Rołs w nocy boło take larmo, że młynorz niy szczimoł i wyskoczoł z pryka. Polecioł tam, kaj zakopoł tyn obrozek, ale… Niy uwierzycie! Obrozka tam niy boło! Cosz to sire stało? Dyć to niemożliwe!

 

Młynorz niy wiedział, co mo robić. Napoczoł płakać. Klynczoł na podłodze i rzykoł. A płaczki ciykły mu po licach, choby małymu bojtlowi. Klynczoł tak cołko noc i prosioł Ponboczka, żeby tyn mu przebaczoł. Rano młynarzowo znodła go niyprzitomnego, tak boł wyciyńczony tym nocnym rzykaniym. Jak się opamiyntoł, to drapko oblyk sie w czyste kwańty i polecioł do farorza.

 

- Farorziku mój złoty, ukrad żech Wom obrozem z Matką Boską! – ryczoł już z daleka.

- Jak to! Dyć tyn obrozek wisi na tym samym miejscu, kaj zawsze – farorz robioł wielke oczy.

- Niy może być! – dziwioł się młynorz i nic już wiyncy niy pedzioł.

- Chopie, chyba ci sie cosik śniyło – farorz machnął rynką i poszoł.

 

Młynorz prziszoł do chałpy i pedzioł babie o wszytskym. Młynarzowo dugo myślała, co by sam zrobić, żeby Ponboczka przeprosić. W końcu pado do chopa:

 

- Chopeczku mój, już wiym. Musisz iś piechty do Czynstochowy, żeby Ponboczka i Maryjka przeprosić.

- Ja babo, mosz racja. Póda…

I jak pedzioł, tak zrobioł. Klynknoł przed obrozym świyntym i prosioł o przebaczynie. Boł nawet na spowiedzi. Jak wrocioł z pońci, to wszystke jego problyjmy skoczyły sie”.

           

            Pani przewodnik na tym skończyła historię młynarza a dzieci długo jeszcze zastanawiały się nad tym, co usłyszały.

 

 

 

 

 

 

 

szukaj na stronie

Szkoła Podstawowa w Rudnie